AANBIDDING

Johannes Paulus II in de Encycliek “Ecclesia de eucharistia” (N°25)

“De aanbidding van de Eucharistie buiten de Mis is van onschatbare waarde voor het leven van de Kerk. De aanbidding is nauw verbonden met de viering van het eucharistisch offer. De Tegenwoordigheid van Christus in de heilige gedaanten die na de Mis bewaard worden - aanwezigheid die zolang voortduurt als de gedaanten van brood en wijn intact zijn - komt voort uit viering van het offer en is gericht op de sacramentele zowel als de geestelijke communie. Het is de taak van de Herders ook met hun persoonlijk getuigenis, ertoe aan te moedigen om de eucharistische aanbidding, in het bijzonder de uitstelling van het Allerheiligste, alsook de aanbidding van Christus aanwezig onder de eucharistische gedaanten te koesteren.

Het is mooi om bij Hem te zijn, om dicht aan zijn borst te liggen als zijn geliefde leerling (vgl. Joh. 13, 25), en om de oneindige liefde te voelen van zijn hart. Als het christendom zich in onze tijd moet onderscheiden, met name in de ‘vaardigheid van het bidden’, hoe zou men dan geen nieuwe behoefte kunnen voelen om lang te blijven in geestelijk gesprek, in stille aanbidding, in een houding van liefde, vóór Christus die aanwezig is in het Allerheiligste Sacrament? Hoe dikwijls, dierbare broeders en zusters, heb ik dit ervaren, en heb er kracht, troost en steun in gevonden!

Talrijke heiligen hebben ons het voorbeeld van deze praktijk gegeven, die herhaaldelijk is geprezen en aanbevolen door het Leergezag.

De heilige Alfonsus Maria de Liguori

onderscheidde zich in het bijzonder op dit gebied en schreef: “Onder alle uitingen van vroomheid is de aanbidding van Jezus in het H. Sacrament de eerste na de sacramenten die aan God het dierbaarst is en voor ons zeer nuttig.”

De Eucharistie is een onmetelijke schat: niet alleen haar vieren, maar ook in aanbidding voor haar verblijven buiten de Mis maakt het mogelijk te putten uit de bron van de genade zelf. Een christelijke gemeenschap die ernaar verlangt het gelaat van Christus beter te beschouwen, in de geest die ik heb voorgesteld in de apostolische Brieven Novo millennio ineunte en Rosarium Virginis Mariae, moet dit aspect van de eucharistische aanbidding, waarin de vruchten van het lichaam en het bloed van de Heer groter en talrijker worden, eveneens ontwikkelen.”

Michèle Valiergue

“Door de aanbidding van Jezus in het Heilig Sacrament raakt Jezus de zielen en zó dringt Hij door tot in het hart van de wereld. De aanbidding van het Heilig Sacrament is een algemeen geneesmiddel tegen het kwaad, dat de mensheid ondermijnt. Het is een zuiverend gebed, dat de Goddelijke Liefde put aan de bron. Het is van wezenlijk belang voor de glorie van God en voor de redding van de wereld.

Paus Johannes Paulus II

heeft ooit gezegd dat al het kwaad van de wereld kan overwonnen worden door de grote kracht van de altijddurende eucharistische aanbidding. Na de aanslag op zijn leven was één van de eerste initiatieven die hij nam, de instelling van de altijddurende aanbidding in de Sint-Pietersbasiliek in Rome.”

Met enkele zinnen lanceerde Cathaal Magee een belangrijke boodschap. Deze Ierse leek is sedert februari 1988 aan het werk om zijn medeparochianen een schat die zij bezitten te doen herontdekken. Deze kostbare schat is: Jezus aanwezig in het Heilig Sacrament. Zijn bisschop zette het licht op groen.

Cathaal Magee:

 

“Veel priesters vertellen mij dat de criminaliteit verminderd is, sedert zij de altijddurende aanbidding in hun parochie hebben ingesteld. Waar Jezus wordt aanbeden in het Heilig Sacrament, daar wordt de duivel letterlijk uitgedreven. Geloof vast dat Jezus in het Heilig Sacrament dezelfde Heer is die duivels uitdreef en de storm op zee tot bedaren bracht. Die Jezus is oneindig machtiger dan alle veiligheidsinstellingen van de wereld.

Voor het ogenblik zijn er in Ierland 78 parochies waar het Heilig Sacrament dag en nacht is uitgesteld. 60.000 leken lossen elkaar af voor de aanbidding. Zij engageren zich voor één uur aanbidding per week.

Vanwaar komt deze opflakkering van de altijddurende aanbidding? En nog wel door leken in hun eigen parochie?

Deze beweging is ontstaan in de Verenigde Staten van Amerika. In 1981 was een leek M. Trayor zeer bedroefd over het geweld en druggebruik, dat steeds meer toenam in zijn parochie van Los Angeles. Hij begon te bidden bij het H. Sacrament. Hij engageerde zich tegenover God om elke week één uur aanbidding te houden.
Daarna vraagt hij aan de mensen van zijn parochie om dit ook te doen. Niet samen, maar om beurten. Na een jaar is de wijk al veel rustiger. Het aantal misdaden vermindert. Al vlug zijn er andere parochies die zich organiseren om hetzelfde te doen. Zo breidt de beweging van de altijddurende aanbidding zich uit.
M.Trayor besluit naar Rome te gaan om de zegen van de paus te vragen. Op 24 mei 1986 zegent paus J. Paulus II het internationaal apostolaat van lekenaanbidders. Van de paus krijgt M. Trayor de opdracht om deze beweging verder te verspreiden. Hij krijgt ook een geschenk voor de parochie: een monstrans versierd met het wapenschild van de paus.

Moeder Teresa was aanwezig bij die audiëntie. Zij moedigt M. Trayor aan met de volgende woorden: “De altijddurende aanbidding is het mooiste geschenk dat u aan de mensen kunt geven. De mensen hongeren naar God. Als wij Jezus in het H. Sacrament beschouwen, dan weten wij hoezeer God ons bemint. Ik zal bidden dat God uw apostolaat moge zegenen. Zo zullen de mensen de vreugde van Jezus Christus te kunnen aanbidden in het H. Sacrament met elkaar kunnen delen.”
Voor het ogenblik zijn er in de V.S. van Amerika honderden kapellen waar de altijddurende aanbidding gehouden wordt. De beweging verspreidt zich ook in Korea, Japan en de Filipijnen, in Midden- en Zuid-Amerika.
Aan de voet van de monstrans vloeien er stromen van leven. Vele leken en geestelijken gaan er drinken. Zij geven gevolg aan het woord van Jezus: ”Ik ben gekomen opdat zij leven zouden hebben en wel in overvloed.” (Joh 10,10)

 

Moeder Teresa getuigt:

“Wil u roepingen bekomen voor uw gemeenschap, voer de dagelijkse aanbidding in. Toen de missionarissen van de naastenliefde dit hebben gedaan, is hun aantal roepingen verdubbeld.” dit vertrouwde zij toe aan haar medewerkers in de vergadering van het kapittel in mei 1988.

 

Mgr Seanus Hegarty

bisschop van het bisdom Raphoë in Ierland, vermeldt ook het volgende. In 1990 waren er in zijn seminarie 20 seminaristen, 19 kwamen uit parochies waar er altijddurende eucharistische aanbidding was. Dit moet ons toch verbazen!

 

Ook Kardinaal Edouard Gagnon

voorzitter van de pontificale raad voor het gezin, moedigt de terugkeer tot de eucharistische aanbidding ten zeerste aan. Hij zei: “Ik dank mijn roeping aan het feit dat ik woonde in een parochie waar de altijddurende eucharistische aanbidding werd onderhouden. Alles wat kan gedaan worden om aan deze altijddurende aanbidding een permanent karakter te geven, is zeer belangrijk. Alles in ons leven zou aan God moeten toebehoren.”